Dit is mijn moeder die mij gefrustreerd verteld wat ze die dag meemaakte, terwijl zij alle hoeken van de kamer afging om het af te stoffen, dingen recht te leggen en ondertussen haar vraag nog een aantal keren herhaalde. Want dat is wat ze doet als ze boos is, poetsen. Vloeken en tieren en ondertussen alle schoonmaakwerkzaamheden verrichten.
Ik volg haar, zonder een woord te zeggen, met mijn ogen. Links, rechts, de hele huiskamer door. En 3 keer terug.
Zolang ze niet boos op mij is, vind ik het heerlijk om naar haar te kijken. Een grote glimlach komt tevoorschijn op mijn gezicht terwijl zij de vensterbanken horizontaal en verticaal af doet, en mij verteld dat er niet met haar te sollen valt.
"JA JONGEN, DENK DAAR MAAR IS OVER NA!" zeg ik, rennend door het huis met de vaatdoek tegen mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje.
"Wat denk je nou? Ja nu heb je niks meer te zeggen he?" Ik kijk mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en voel dat mijn ogen te vergelijken zijn met een open haard. Een en al vuur, er is geen hout meer nodig en koud heeft niemand het meer,de haard is aan.
Met dat ik de lamp weer neer wil zetten, het vaatdoekje onder de lamp vandaan haal en de boze poets-sporen me aankijken, stop ik. Ik stop met poetsen en verstijf.
Want oh..mijn..god. Het is ontdekt. GG is ontdekt.
GG. Het GerdaGen, ook wel GerdapoetsGen genoemd.
Gerda, mijn moeder.
De moeder die een stappenteller om zou moeten doen als ze boos is, en dan een wereldrecord neer zou zetten van meeste stappen in 1 minuut.
Ik blijf verstijfd naar de lamp staren die ik in mijn linkerhand vast heb en in de rechterhand nog steeds mijn vaatdoekje.
Mijn (hadiknooitmoetendoen) vriendje zit stomverbaasd op de bank zich af te vragen waar deze mood-swing ineens vandaan komt.
Ik ben met stomheid geslagen dat ik Gerda zojuist aantrof in deze discussie, het GerdapoetsGen is zojuist ontdekt in mijn lichaam.
Ik lach. Ik kom niet meer bij en zet de lamp terug op de plek waar ie hoort, zonder hem verder af te stoffen terwijl GerdapoetsGen dat wel van plan was. Ik keek mijn toenmalige (hadiknooitmoetendoen) vriendje aan en lachte samen met hem. Hij lacht voorzichtig mee, in de hoop dat ik geen vervolg maak op de ruzie.
Nee, ik vervolg mijn discussie niet. Ik lach en blijf lachen, het Gerda-gen is een feit.
En weet je wat, ik vind het vreselijk, maar prachtig.
Ik koester mijn Gerda en haar poets-gen nu nog meer dan dat ik stiekem al deed.
Maar goed ook, want zonder mijn Gerda-gen zou ik nooit iets schoonmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten