Teringleiers

Fuck wat is het koud. Terwijl de kou mijn lichaam betast trek ik onder aan mijn jas en wikkel ik mijn sjaal steviger om mijn nek. Ik denk aan bepaalde uitdrukkingen die me zijn voorgeschoteld, adviezen die op mijn pad kwamen.
"Eva, tijd voor een schone lei" is wat een man in zijn bureaustoel laatst tegen me zei.
Lei. Ook zoiets. Een krijtbordje die je kan uitvegen wanneer je zelf wilt. Zacht wrijven zie je nog sporen,
hard wrijven zie je de groeven van je schuursponsje en met een natte doek droogt het met vlekken op. Dus eigenlijk blijft ie altijd vies.

Het zet me aan het denken. Wat is er eigenlijk mis met het feit dat je lei niet meer zo schoon is?
Vies zijn is heus niet vies.

Toch wel  Eva.
Vies zijn is fataal. En dit merk je aan de mensen om je heen.
" Oh daar heb je dr.." Of " Ha! moet je kijken. Dat is toch die ene.."
En juist deze mensen laten me leven in de illusie dat hun een schone lei hebben en ik ze daarom iedere week in de stad zie om schuursponsjes te kopen en zo hun krijtbordje zuiver houden.
Maar ik besef me, het is niet de schuurspons die hun lei zo schoon houdt, het is eigenlijk mijn vieze lei en die van vele anderen, die hun lei schoon houdt.

Zonder de mensen die misstappen maakten, de mensen die durfden naar links te gaan in plaats van rechts en uiteindelijk erachter kwamen dat zij de verkeerde keuze gemaakt hadden doordat zij in een modderplas vielen, zou er geen vies of schoon meer zijn.

Ik keek op tegen die mensen met een blinkende lei, ik wilde ze vragen hoe het nou voelde om schoon te
zijn. Wilde ze vragen hoe het voelde om te kijken naar vieze leien terwijl ze die van zichzelf aan het poetsen waren, of zij geen brandende vragen hadden aan mij, mensen met een vieze lei.

Ik leg mijn lei neer en gun mijzelf de tijd om te observeren hoe deze schone mensen te werk gaan.
Mijn conclusie is dat zij zodanig geobsedeerd zijn dat zij zich nergens anders meer mee bezig kunnen houden als hun eigen lei en de schoonmaakwerkzaamheden daarvan.
Iemand met een vieze lei willen zij helemaal niet in de buurt hebben,
want stel je voor dat hun lei ook vies zou worden.

Ik pak mijn krijtje en begin mijn lei driftig viezer te maken. Ik zie de schone mensen nieuwsgierig naar me kijken, benieuwd welke misstap ik nu publiekelijk via mijn lei met ze zal delen.
Ik draai mijn lei om als ik klaar ben met kladderen, ze mogen het allemaal lezen:

EEN SCHONE LEI ONTSTAAT PAS ALS JE IN STAAT BENT TE HELPEN BIJ HET SCHOONMAKEN VAN ANDERSMANS VIEZE LEI.