KUS EN GA

"Yoooo homooooo, Blijf je nog lang chillen?" Een doodnormale openingszin voor ons. En zo begon ik ook
het telefoongesprek toen ik hem belde, mijn maat, die trouwens een erg verontrustende verslaving heeft met een cognac genaamd Vieux, terwijl ik naar het station liep met in mijn achterhoofd het plan me toe te voegen aan de chill-sessie die mijn vrienden en mijn Vieux-maat op dat moment aan het uitvoeren waren.
Na wat wikken en wegen kwamen we met zn alle tot de conclusie dat ze me zouden halen, in een auto welteverstaan. Dit nam ik natuurlijk voor lief en wachtte braaf bij de 'Kiss&Go' op het centraal station terwijl ik de verpakking van mijn zojuist gekochte broodje open scheurde en besloot hieraan te beginnen.

Na een minuut of 20 gewacht te hebben en al enkele "Yooo homooos waar zijn jullie" gepleegd te hebben, maakte ze hun entree op het station, bij de afgesproken spot Kiss&Go. En niet zomaar een entree.
Met een bus, Hooijskuur achter het stuur, mijn liefste titi uit t raam hangend met een pet achterstevoren en mijn Vieux aanbiddende maat achterin, met maar liefst de auto, of zal ik zeggen schuifdeur, open.
 Gangster muziek pompt de bus uit en een "WADDUP PLAYER STAP MAAR IN" kreet mede mogelijk gemaakt door titi vervolgde deze entree.
Nadat ik was bijgekomen van mijn lach aanval stapte ik in en besefte ik mij dat alleen mijn lompe vrienden dit soort geweldige acties kunnen uitvoeren en ik door deze acties alleen maar meer van ze ga houden.

Maar na deze geweldige entree liet Kiss&Go mij filosoferen.
Kiss&Go. Kus en ga.


"Ach Eva, laat het toch gaan!"
Iets wat ik vrij vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg, want tsja. Ik kan weinig dingen laten gaan.
Laten gaan?
Ja je weet wel, dingen loslaten enzo. Situaties waarin je je bevindt en dan heel verstandig afscheid kunnen nemen van deze situatie, gewoon omdat het daar tijd voor is.
Dat gedag zeggen tegen een bepaalde situatie is voor mij slechts een eigenschap die mijn vrienden vaak wel hebben en waar ik dus alleen met veel bewondering naar kan kijken.

Als je dingen loslaat is het omdat je beseft dat je er genoeg tijd aan hebt besteed, je beseft dat hetgeen waar je gedag tegen moet zeggen ervoor zorgt dat je niet verder komt in je leven.

En groot gelijk geef ik ze, dingen komen en dingen gaan.
Maar als ik een ballon krijg, een mooie ballon in mijn lievelingskleur, waar ik het echt goed mee kan vinden, waarom zou ik die dan ooit los willen laten? Ik heb deze ballon immers ook aan willen nemen, dus dan kan het toch niet zo zijn dat er een moment komt dat ik de reden van aanname niet meer ervaar en hem dus loslaat?

Ik wrijf over mn voorhoofd. Knallende koppijn krijg ik van dit soort gedachtes.
Situaties loslaten, situaties filteren.
Ik ben net een koffiefilter die het niet doet, waardoor ik uiteindelijk slappe koffie maak met van die hele koffiebonen erin die stiekem door de filter heen zijn geglipt zonder gemaald te worden.
Ik moet van mezelf dingen die zijn geweest, situaties die veranderen, accepteren. Accepteren is dus in mijn
geval loslaten. En wanneer ik dit niet doe zal ik deze slappe koffie behouden.
Zo is dat ook met Kiss&Go. Kus, teken van acceptatie van het moment wat daarna gaat komen, namelijk Gaan, omdat het daar tijd voor is.

Ik ben er over uit.
Ik kan dingen heus wel accepteren. Ik kan ze ooit heus wel loslaten.
Zolang mijn maten me altijd maar op blijven pikken nadat ik een Kiss&Go heb beleeft.


Iloveyouall.<3