"Oke Eva, je telt tot 3 en dan kijk je weer."
Is wat ik tegen mezelf zeg terwijl ik de veters van mijn schoenen bekijk nadat ik opmerkte dat er een jongen naar me keek en dit ervoor zorgde dat ik weg dook met mijn ogen omdat het lef in mij vertrokken was net nu ik zijn hulp zo hard nodig had.
Ik kijk op, kijk recht in zn ogen en lach. Een vrolijke, brede lach die de boodschap brengt dat ik zijn blik als iets positiefs ervaar en ik er niks op tegen zou hebben als wij morgen samen een beschuitje zouden eten.
Ik sein.
En met dat ik dit besef dringt het tot mij door hoe raar seintjes eigenlijk zijn.
Met seintjes bedoel ik geluiden, blikken of bewegingen waar wij op reageren.
Want dat is wat ik wilde met mijn vrolijke brede lach-sein, ik wil dat hij reageert.
En zo wilt bijvoorbeeld het stoplicht dat wij op hem reageren en bij elk geluid een andere reactie hebben.
Bij langzaam tikken blijven staan,
Bij snel tikken oversteken.
Maar is het niet heel krom dat wij, als mens zijnde, getraind kunnen worden door te reageren op seintjes van buitenaf en dat ook heilig doen, maar de seintjes van binnenuit, ons gevoel, te negeren?
En gevoel negeren doet iedereen wel is, maar ik heb het over het gevoel met een alarm.
Een alarm die continu afgaat omdat dit een belangrijk gevoel is.
Een alarm die het seintje geeft dat dit gevoel beluisterd moet worden.
Waarom negeer je de alarmerende sein?
Waarom negeer je die momenten?
De momenten dat je vol verdriet zit wat eigenlijk te voorkomen was als je je eigen seintjes niet had genegeerd.
De momenten dat je weet dat het niet goed met je gaat maar je besluit het te negeren, of erger nog, te ontkennen.
Luister naar jezelf, alleen jij kan jezelf beter laten voelen.
Dat is de enige sein die ik je geef.
Luister ernaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten