Smooth Papi

"Hey.. Ga jij met mij mee vanavond? 
Ik moet wel vroeg op om mijn kleine prinsesje naar school te brengen maar ik kan 
ook aan mijn moeder vragen het te doen, hebben we nog tijd om te ontbijten.. 
Dus, wat zeg je ervan?" 


 Bek vol met fucking tanden, 
dat had ik op het moment toen deze jongeman besloot dit voorstel uit te spreken alsof het ook daadwerkelijk een goed plan was. 
Terwijl ik het zweet van mijn bovenlip afdepte op een alles behalve nonchalante manier, 
keek ik hem aan. 
Ik zocht naar steekjes, want hij had er duidelijk een paar los zitten. 
Het rolde er ook vlekkeloos uit, zijn voorstel.
 Alsof ie thuis voor de spiegel die in zijn kamer hangt geoefend had met de playlist van Backstreet Boys op de achtergrond. 
Ik besloot erop in te gaan, een conversatie te forceren.


 "Kijk.." Zei ik kalm.  
"Een springtouw, stoepkrijt, en die belachelijk dure pokémonkaarten. 
Allemaal troep waar ik een aantal jaren geleden nog de speelgoedwinkel voor bij 
elkaar gilde als ik het spotte en ik Gekke Gerda ervan probeerde te overtuigen dat ik hier
écht mee zou gaan spelen als ze het voor me kocht.  
Zij trapte daar natuurlijk niet in aangezien ze haar sadistische dochter kende.
 Ze wist dat ik alle Barbie's een lesje leerde door te trekken aan hun lange blonde lokken en zo hun perfect opgemaakte hoofdje er op een gruwelijke wijze vanaf rukte. 
Ik zei het je al; sadistische dochter. Dat ben ik." 


 Ik stopte en keek hem even aan, checken of hij nog een en al oor was.
 Hij keek verward, maar ik was op dreef. En ook nog maar op de helft van mijn verhaal dus aarzelde ik geen moment en vertelde verder. 


 "Tot ik op een dag mijn eerste Tamagotchi ontving, ik had Gekke Gerda overtuigd door de capaciteiten te benoemen van dit briljante spel. 
De Tamagotchi was een vreselijk computer ding in de vorm van een ei die je de verantwoording gaf over een kuiken, hond of kat die overduidelijk aan obesitas leed. Indien dit onvoorstelbare irritante ding honger had, liet hij dit weten door middel van computer-piepjes en was het je taak dit mormel in leven te houden door hem eten te geven, zijn stront op te ruimen en spelletjes met 'm te spelen. 
De Tamagotchi was toen, kinderen krijgen is nu. 
Het is hetzelfde principe, alleen is het nu een kind, een echt leven. 
Als je dit kind zijn piepjes negeert, sterft ie. 
En als ie sterft, is er geen reset knopje die je met een pen in kan drukken die de Tamagotchi wel had. 


Ik zie het echt gebeuren, veel van mijn leeftijdsgenoten hebben zich laten verslaan door de nesteldrang die veel te vroeg op is komen dagen. 
En het maakt me boos, het zorgt voor frustratie. 
Dat sommige een wonderbaarlijk iets, een kind, als Tamagotchi zien. 
Want wat is dat met die ouders die hun kind bij oma neerknallen en zelf schandalig losgaan, elke week weer?" 
 Zonder hem enigszins de tijd te geven om te antwoorden ratelde ik verder. 


 "Het is logisch, kriebels te ervaren die je laten smachten om uit te gaan, 
de avond te eindigen met vrienden thuis en totaal geen planning hebben van hoe je chillavond verlopen gaat, want daar ben je jong voor.
Maar we spreken niet over computerpiepjes nu, we praten over kinderpiepjes. 


Dus smooth papi, pak je jas.  
Verlaat deze discotheek vol met 16 jarige die zichzelf in coma zuipen 
doordat hun ouders hen niet genoeg aandacht geven, ga slapen. 
Zo kun je op tijd je nest in, beschik je morgen over genoeg energie 
voor de quality-time met je kind terwijl je spuuglelijke eenden in het park aan het voeren bent. 
Spoel je Tamagotchi mentaliteit door en besteed de aandacht aan je prioriteiten. 
Want dat is je taak, coma zuipen bij je eigen kind voorkomen. 
Reageer op de piepjes, je kleine prinses haar piepjes. Lul."